Sofiiści (najbardziej znani zwolennicy to Protagoras i Gorgiasz), który utrzymywał ogólnie relatywistyczne poglądy na temat wiedzy (tj. Że nie ma prawdy absolutnej i jednocześnie można zaakceptować dwa punkty widzenia) oraz ogólnie sceptyczne poglądy na temat prawdy i moralności (chociaż Z czasem Sophism pojawił się, by wskazać klasę wędrownych intelektualistów, którzy prowadzili kursy z retoryki i „doskonałości” lub „cnoty” dla pieniędzy).

Sofizm to wczesna preokratyczna szkoła filozoficzna w starożytnej Grecji. Jest to nazwa często podawana tak zwanym Siedmiu Mędrcom VII i VI pne. Grecja (patrz niżej), ale także wielu innych wczesnych filozofów greckich, którzy bardziej interesowali się samym człowiekiem i jego zachowaniem niż wielkimi pytaniami na temat Wszechświata. Zamiast raczej dobrze zdefiniowanej szkoły czy ruchu, jest to raczej luźna grupa podobnie myślących osób. Termin „sofizmat” pochodzi od greckiego „sophos” lub „sophia” (co oznacza „mądry” lub „mądrość”) i początkowo odnosił się do każdej wiedzy w określonej dziedzinie wiedzy lub rzemiosła. Po okresie, w którym odnosiło się głównie do poetów, słowo to przyszło opisać ogólną mądrość, a zwłaszcza mądrość o ludzkich sprawach. Z biegiem czasu zaczęło oznaczać klasę wędrownych intelektualistów, którzy prowadzili kursy „doskonałości” lub „cnoty” (często pobierając za to wysokie opłaty), spekulowali na temat natury języka i kultury, i którzy używali retoryki, aby osiągnąć swoje cele (które ogólnie miały przekonać innych).

Sofiści utrzymywali relatywistyczne poglądy na temat poznania i wiedzy (że nie ma absolutnej prawdy, lub że dwa punkty widzenia mogą być akceptowalne w tym samym czasie), sceptycznych poglądów na prawdę i moralność, a ich filozofia często zawierała krytykę religii, prawa i etyki . Wielu sofistów było tak samo religijnych jak większość ich współczesnych odpowiedników, ale niektórzy mieli ateistyczne lub agnostyczne poglądy. Typowe cytaty Sophista zawierają „Człowiek jest miarą wszystkich rzeczy” (Protagoras), a „Sprawiedliwość to nic innego jak przewaga silniejszego” (Thrasymachus, ok. 459-400 lat). Sofiści mieli znaczny wpływ w swoim czasie i byli w dużej mierze uznani. Byli to zwykle wędrowni nauczyciele, którzy przyjmowali opłaty w zamian za nauczanie w oratorstwie i retoryce, i kładli nacisk na praktyczne zastosowanie retoryki wobec życia obywatelskiego i politycznego. Ich kulturowe i psychologiczne wkłady odegrały ważną rolę w rozwoju demokracji w Atenach, nie tylko poprzez ich retoryczne nauczanie, przyjęcie relatywizmu i ich liberalną i pluralistyczną akceptację innych punktów widzenia. Sofiści byli także jednymi z pierwszych prawników na świecie, którzy w pełni wykorzystali swoje wysoce rozwinięte umiejętności argumentacyjne.

Pierwsi sofiści twierdzili, że mogli znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania, które wraz z praktyką pobierania opłat i kwestionowania istnienia i ról tradycyjnych bóstw doprowadziły do ​​powszechnej urazy wobec praktyków, idei i pism Sofisty. Niektórzy pisarze włączali Sokratesa jako sofistę, chociaż był skrupulatny, nie przyjmując żadnych opłat i nie żądając wyższej mądrości, a jego najbardziej znakomity student, Platon, przedstawia Sokratesa jako obalenie sofistów w kilku swoich „Dialogach”. To Platon jest w dużej mierze odpowiedzialny za nowoczesną wizję sofistyki jako chciwego i żądnego władzy instruktora, który używa retorycznych sztuczek i dwuznaczności języka, aby oszukać lub poprzeć błędne rozumowanie. Platon szczególnie lekceważył Gorgiasza, jednego z najbardziej znanych i odnoszących sukcesy wczesnych sofistów. Uważano, że sofizm jest zdolny do wypaczenia prawdy, ponieważ kładzie nacisk na praktyczną retorykę, a nie na cnotę, i uczy studentów, aby dyskutowali z każdą stroną problemu. W większości przypadków nasza wiedza o sofistycznej myśli sprowadza się do nas z fragmentarycznych cytatów, które nie mają kontekstu, wiele z nich od Arystotelesa, który podobnie jak jego nauczyciel Platon trzymał sofistów z lekkim poważaniem. W dużej mierze dzięki wpływowi Platona i Arystotelesa, filozofię zaczęto uważać za odrębną od sofizmu, która stopniowo stała się synonimem praktycznej dyscypliny retorycznej, tak że w czasach Imperium Rzymskiego, Sofista był po prostu nauczycielem retoryka lub popularny mówca publiczny. Rzeczywiście, przez pewien czas, sofiści zaczęli cierpieć prześladowania, groźby, a nawet zabójstwa. W jego w dużej mierze znieważającym współczesnym użyciu, „sofizmat” (lub „sofistyka”) stał się mylącym lub nielogicznym argumentem używanym do oszukiwania kogoś, lub jedynie filozofią lub argumentem dla niego samej, pozbawionym prawdziwej treści lub wartości.