Powstawanie dźwięku

21 lutego, 2013

Powstawanie dźwięku pierwsze instrumenty muzyczne

Ze względu na własną strukturę ludzkie ucho dodaje i odejmuje nieco od zewnętrznego dźwięku. Jest na przykład stosunkowo niewrażliwe na ciśnienie akustyczne o niskiej częstotliwości, ale jest wyjątkowo wrażliwe na drobne zmiany wysokości dźwięku. Jednocześnie może zaakceptować dużą liczbę niuansów. Na całym świecie istnieje duża i różnorodna liczba systemów tonalnych, najstarszych pochodzących z Chin. Najstarszym znanym z nich na Zachodzie jest tak zwany system pitagorejski, wyartykułowany przez słynnego greckiego filozofa z VII wieku i matematyka Pitagorasa; inne obejmują określony temperament, po prostu intonację i równy układ, metody dostrajania obliczeń, które różnią się nieznacznie w dokładnym rozmiarze, który przypisują interwałom w oktawie.

Muzyka to w matematyka

Wszystkie te systemy w pewnym stopniu reprezentują teoretyczne koncepcje matematyczne, a ich źródła należy szukać raczej w systemach tajemnych numerologii niż w praktycznym muzykowaniu. Stąd „strojenie” i „gra w harmonię” niekoniecznie odnoszą się do tej samej rzeczy; gracze i tunele wprowadzają stałe poprawki do wszelkich podstawowych matematycznie wyznaczonych ram, zgodnie z ich oceną i doświadczeniem. Innymi słowy, nawet jeśli dany „naukowy” system strojenia zarysowuje skale i tryby, instrumentalista, który gra na instrumencie o dużej elastyczności (na przykład skrzypce) spędza dużo czasu w przestrzeniach pomiędzy nutami przypisanymi w danej skali. Na przykład japońska cytra (koto) może być dostrojona do wielu stałych systemów; Niemniej jednak jego odtwarzacz wytwarza wiele mikrotonalnych (wykorzystujących interwały, które różnią się od równo oddalonych półtonów muzyki zachodniej) wariacje na temat tych stałych tonów poprzez manipulację strunami. Osoba grająca wietnamski dan bau monochord tworzy wszystkie smyczki i niuanse na metalowym sznurku, ciągnąc za elastyczny bambusowy trzon, do którego jest przymocowany.

Strojenie co do grosza? To nie takie proste.

W zachodniej muzycznej tradycji, ponadto, stroiciele fortepianu nie pomyśleliby o strojeniu całkowicie zgodnie z zasadami dobrego temperamentu; raczej używają tak zwanego rozciągniętego strojenia, w którym niedostrzegalnie wyostrzają (podnoszą) wysokości podczas ich wznoszenia, dzięki czemu najwyższe dźwięki są stosunkowo ostrzejsze niż najniższe. Dochodzenie wykazało, że gracze grający na sznurku raczej grają w Pythagorei niż w dobrze usposobionym systemie. Niespójności są zatem nieodłączne we wszystkich systemach strojenia; twórcy strun lutowanych – takich jak gitara i grecki laouto (rodzaj lutni z ruchomymi progami) – działają na zasadzie połączenia uszu i reguły kciuka, gdy wkładają lub regulują progi (znaczniki pozycji nut – np. z jelit lub drutu) w podstrunnicy. Instrumenty takie są gryzione zgodnie z „regułą osiemnastej”, w której pierwszy próg umieszczany jest w odległości jednej osiemnastej od wierzchołka do dołu struny, drugi, jeden-osiemnasty od odległości od pierwszego progu do dołu, i tak dalej. Nawet gdyby ta metoda wytworzyła doskonałą akustycznie skalę (której nie ma), odtwarzacz nie byłby w stanie odtworzyć tego dokładnie, ponieważ gdy naciska strunę na klawiaturę, sznur jest rozciągnięty, a zatem jest nieco wydłużony. Dlatego akt zatrzymania sznurka w jego dokładnym środku daje nutę nieco ostrzejszą niż oczekiwana oktawa powyżej otwartego sznurka. Mimo to trwają poszukiwania akustycznie doskonałego systemu strojenia.

Powstawanie instrumentów

Chociaż metody konstrukcyjne różnią się znacznie w zależności od obszaru i instrumentu, istnieje niewielka liczba podstawowych problemów, które należy pokonać przez twórcę instrumentów strunowych. Zasadą, która umożliwia dźwiękom chordofonów, jest napięcie struny; w tym samym czasie napięcie jest destrukcyjne dla instrumentu, ponieważ dosłownie dąży do jego rozerwania. Ciało instrumentu musi więc być wykonane z mocnego materiału; musi być wzmocniony, a jednocześnie nie może być tak sztywny, aby nie mógł łatwo rezonować – tj. wytwarzać dodatkowej wibracji intensyfikującej drgania sznurka. Wyzwanie polegające na pogodzeniu się z tymi przeciwstawnymi potrzebami jest kluczowe dla producenta chordofonów. Klimat również ma wyraźny wpływ na instrumenty muzyczne: wilgoć rozszerza drewniany instrument, a suchość go zawęża. Spośród tych czynników suchość jest najbardziej szkodliwa, ponieważ skurcz drewna faktycznie odrywa instrument od siebie. W ciągu wieków zużyto wiele energii w badaniach różnych lakierów, szelaków, klejów i uszczelniaczy. Wielu producentów woli wykonywać instrumenty w suchych warunkach, ponieważ ekspansja spowodowana wilgocią raczej nie okaże się tak szkodliwa jak skurcz spowodowany suchością. Oprócz rodziny instrumentów południowoazjatyckich znanych jako lutnie łodziowe – które z definicji są wycinane z pojedynczego bloku drewna – i kilku innych chordofonów, w tym japońskiej biwa (lutnia), fragmentów koto (cytra) i często portorykański cuatro (lutnia) – ciała większości drewnianych instrumentów są skonstruowane.

Pomoc merytoryczna – Marek, Lutniczy Outlet https://lutniczy-outlet.waw.pl

0 komentarzy

Wyślij komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Przeczytaj również:

Powiązane tagi: dawne instrumenty | dźwięk | muzyka