Fortepian akustyczny – historia
Fortepian jest akustycznym, strunowym instrumentem muzycznym wymyślonym we Włoszech przez Bartolomeo Cristofori około roku 1700 (dokładny rok jest niepewny), w którym struny uderzane są młotkami. Gra się za pomocą klawiatury, która jest rzędem klawiszy (małych dźwigni), którą wykonawca naciska lub uderza palcami i kciukami obu dłoni, aby spowodować uderzenie młotkiem w struny. Słowo fortepian jest skróconą formą pianoforte, włoskiego terminu na wczesne wersje tego instrumentu z 1700, które z kolei wywodzą się z gravicembalo col piano e forte i fortepiano. Włoski termin muzyczny piano i forte wskazuje odpowiednio „miękki” i „głośny”, w tym kontekście, odnosząc się do zmian głośności (tj. Głośności) wytwarzanych w odpowiedzi na dotyk pianisty lub nacisk na klawisze: im większa prędkość naciśnięcia klawisza, im większa siła uderzenia młotka w struny, tym głośniejszy dźwięk nuty i mocniejszy atak. Pierwszy fortepian w 1700 roku miał cichszy dźwięk i mniejszy zakres dynamiki.
Budowa fortepianu
W fortepianie akustycznym zazwyczaj znajduje się ochronna drewniana obudowa otaczająca płytę rezonansową i metalowe struny, które są naciągane pod dużym obciążeniem na ciężką metalową ramę. Naciśnięcie jednego lub kilku klawiszy na klawiaturze fortepianu powoduje wyściełany młotek (zazwyczaj wyściełany twardym filcem), aby uderzyć w struny. Młot odskakuje od strun, a struny nadal wibrują z częstotliwością rezonansową. Wibracje te są przekazywane przez most do płyty rezonansowej, która wzmacnia się poprzez bardziej efektywne sprzężenie energii akustycznej z powietrzem. Po zwolnieniu klawisza specjalny tłumik zatrzymuje wibracje strun, kończąc dźwięk. Dźwięki mogą być podtrzymywane, nawet gdy klawisze są zwalniane przez palce i kciuki, za pomocą pedałów u podstawy instrumentu. Pedał umożliwia pianistom odtworzenie fragmentów muzycznych, które w innym przypadku byłyby niemożliwe, na przykład brzmiącej 10-nutowej struny w dolnym rejestrze, a następnie, gdy ten akord jest kontynuowany z pedałem, przesuwając obie ręce do zakresu wysokich tonów, aby zagrać melodie i arpeggia nad szczytem tego ciągłego akordu. W przeciwieństwie do organów i klawesynu, (dwa główne instrumenty klawiszowe szeroko stosowane przed fortepianem), fortepian umożliwia stopniowanie głośności i tonu w zależności od tego, jak mocno wykonawca naciska lub uderza.
Większość współczesnych fortepianów ma rząd 88 czarno-białych klawiszy, 52 białe klawisze dla nut skali C-dur (C, D, E, F, G, A i B) i 36 krótszych czarnych klawiszy, które są uniesione nad białe klawisze i ustawić z powrotem na klawiaturze. Oznacza to, że pianino może grać 88 różnych tonów (lub „nut”), przechodząc od najgłębszego basu do najwyższej góry. Czarne klawisze są przeznaczone dla „przypadkowych” (F♯ / G ♭, G♯ / A ♭, A♯ / B ♭, C♯ / D ♭ i D♯ / E ♭), które są potrzebne do gry we wszystkich dwunastu klawiatura. Rzadziej niektóre pianina mają dodatkowe klucze (które wymagają dodatkowych ciągów). Większość nut ma trzy struny, z wyjątkiem basu, który kończy się od jednego do dwóch. Dźwięki są odtwarzane po naciśnięciu lub uderzeniu klawiszy i wyciszają je za pomocą tłumików, gdy ręce są podniesione z klawiatury. Chociaż pianino akustyczne ma struny, zwykle jest klasyfikowane jako instrument perkusyjny, a nie jako instrument strunowy, ponieważ struny są uderzane, a nie skubane (jak klawesyn lub spinet); w systemie klasyfikacji instrumentów Hornbostel-Sachs fortepiany są uznawane za chordofony. Istnieją dwa główne typy pianina: fortepian i pianino. Fortepian jest wykorzystywany do klasycznych solówek, muzyki kameralnej i pieśni artystycznych i jest często wykorzystywany w koncertach jazzowych i popowych. Najbardziej popularnym typem jest pianino, które jest bardziej kompaktowe, ponieważ jest ono lepszym rozmiarem do zastosowania w domach prywatnych do domowego robienia muzyki i ćwiczeń.
Rozwój fortepianu
W XIX wieku, pod wpływem muzycznych trendów epoki muzyki romantycznej, innowacje, takie jak żeliwna rama (która pozwoliła na znacznie większe napięcia strunowe) i równe struny, dały fortepianom mocniejszy dźwięk, z dłuższym sustain z bogatszym brzmieniem. W XIX wieku fortepian rodzinny pełnił tę samą rolę, co radio lub gramofon w dwudziestym wieku; kiedy dziewiętnastowieczna rodzina chciała usłyszeć nowo wydany utwór muzyczny lub symfonię, mogli usłyszeć to przez członka rodziny grającego na fortepianie. W XIX wieku wydawcy muzyczni wyprodukowali wiele dzieł muzycznych w aranżacjach na fortepian, aby miłośnicy muzyki mogli grać i słuchać popularnych utworów dnia w swoim domu. Fortepian jest szeroko stosowany w muzyce klasycznej, jazzowej, tradycyjnej i popularnej na występy solowe i zespołowe, akompaniament oraz do komponowania, pisania piosenek i prób. Chociaż fortepian jest bardzo ciężki, a więc nie przenośny i jest drogi (w porównaniu z innymi powszechnie stosowanymi instrumentami akompaniamentu, takimi jak gitara akustyczna), jego muzyczna wszechstronność jest nie do przecenienia.
0 komentarzy